Sarah Hanahan – Among Giants (2024)
Cazın yıldızı parlayan genç saksofonculardan Sarah Hanahan, ilk albümü Among Giants ile iki farklı anlamda devlerin arasına dalıyor. Jazz at Lincoln Center’ın plak şirketi Blue Engine Records etiketiyle yayınlanan albümde Hanahan’a, her üçü de hocalığını yapmış Marc Cary piyanoda, Nat Reeves basta ve Jeff Tain Watts davulda olmak üzere günümüz cazının dev isimleri eşlik ediyor.
İlaveten, repertuvar seçimleriyle, akıl hocalarına ve gelenek içinde kendisinden önce gelen dev müzisyenlere saygısını sunuyor.
Hanahan, yeni nesil müzisyenlerin çekiştirerek cazı kavramsallaştırdığı ancak buna rağmen bop stilinin hala güncel kaldığı düşüncesinde. Haksız da sayılmaz, caz şemsiyesi altında üretilenlerin ezici çoğunluğu bop ve türevleri albümlerden oluşuyor. Albüm için ilhamını soy ve gelenek kavramlarından alan Sarah Hanahan, Among Giants ile öncüllerine saygı göstermenin yanında, soyağacına katkı sağlayacak olan kimliğini ve özgün yaklaşımını göstermeyi hedefliyor.
Açılışı, John Coltrane’in Transition albümündeki bestesi Welcome yapıyor. Marc Cary’nin zarif notaları ile başlayıp içten içe yanan Hanahan bestesi Honey, içinden bir Charlie Parker klasiğini çıkarıyor: My Little Suede Shoes.
Grup, iki standartla balad geleneğini selamlıyor. Hanahan, Hoagy Carmichael mücevheri Stardust’ta ve Burt Bacharach imzalı A House Is Not A Home‘da, alkışlanacak düzeyde bir beceriyle, melodilerinden fazla uzaklaşmadan, her notanın ağırlığına özen göstererek ilerliyor, şarkıların barındırdığı duyguları yansıtıyor.
Alışıldığından daha hızlı tempoda çalınan Jimmy Heath bestesi On the Trail, sırasıyla Hanahan, Cary ve Reeves’in mükemmelen inşa edilen sololarıyla ve Hanahan’la Watts’ın coşkulu atışmasıyla şenliğe dönüşüyor.
Hanahan orijinali We Bop!, albümü, Bobby Allende’nin vurmalılarıyla ve Watts’ın vecde eren, dinleyiciyi coşturan solosuyla, Afro-Cuban aksanla kapatıyor.
Sarah Hanahan’da tonal açıdan McLean, karar cümlelerindeki mimik açısından Cannonball Adderley etkisini hissetmek mümkün. Parlak, diri tonu ve varlığına kayıtsız kalınamayacak akıcı bir üslubu var, enstrumana hakimiyeti tartışılmaz ama çoğunlukla risk almadan ve kitaba uygun şekilde çalıyor. Anlaşılabilir bir durum, Hanahan kendi kuşağındakilere ulaşmanın yolunu arayan bir kuşağın müzisyeni.
Reeves’a adanmış NATO‘da olduğu üzere, çalışındaki tutku grubu ateşliyor ve icrayı farklı bir düzeye taşıyorken çok yakında özgürleşeceğinin ipucunu da veriyor. Güvenli kıyılardan açıklara, derinlere doğru seyir ettiğinde bize sunacaklarını merakla bekliyor olacağım.
Her nerede çalar ise takip etmemiz faydamıza.
■
Meraklısına Notlar:
- Turgay Yalçın’ın Dark Blue Notes’daki yazıları
- 2024’de çıkan diğer caz albümleri.
- Sarah Hanahan resmi web sitesi
■■
Among Giants is Sarah Hanahan
The rising star of jazz, young saxophonist Sarah Hanahan, dives among giants in two different senses with her debut album Among Giants. Released under the label of Blue Engine Records, the record company of Jazz at Lincoln Center, the album features contemporary jazz giants who have also been her mentors: Marc Cary on piano, Nat Reeves on bass, Jeff Tain Watts on drums and Bobby Allende on percussions on 4 tracks.
Additionally, with her repertoire choices, she pays homage to her mentors and the great musicians who came before her in the tradition.
Hanahan believes that while young musicians have conceptualized jazz, the bop style remains relevant today. This is not without merit, as the overwhelming majority of music produced under the jazz umbrella consists of bop and its derivatives. Drawing inspiration from the concepts of lineage and tradition, Sarah Hanahan aims to show respect for her predecessors with “Among Giants”, while also showcasing her identity and unique approach that will contribute to her musical lineage.
The album opens with Welcome, a composition from John Coltrane’s Transition album. Starting with Marc Cary’s elegant notes, Hanahan’s composition Honey ignites from within, bringing out a Charlie Parker classic: My Little Suede Shoes.
The group honors the ballad tradition with two standards. Hanahan progresses through Hoagy Carmichael’s gem Stardust and Burt Bacharach’s A House Is Not A Home with commendable skill, staying close to the melodies, carefully weighing each note, and reflecting the emotions contained in the songs.
Played at a faster tempo than usual, Jimmy Heath’s composition On the Trail turns into a celebration with perfectly crafted solos by Hanahan, Cary, and Reeves, and an exuberant exchange between Hanahan and Watts.
The album closes with Hanahan’s original We Bop!, featuring Bobby Allende’s percussion and Watts’ ecstatic, audience-rousing solo, with an Afro-Cuban accent.
It’s too early to make a definitive judgment about Sarah Hanahan. One can sense the influence of McLean in terms of tone and Cannonball Adderley in her expressive phrasing. She has a bright, lively tone and a fluid style that commands attention, and her mastery of the instrument is indisputable, but she often plays it safe and by the book. This is understandable, as Hanahan is a musician of her generation trying to find a way to reach the young audience.
As with the passion in her work dedicated to Reeves in NATO, she ignites the group and elevates the performance to a different level, hinting that she will soon break free. I eagerly await what she will offer us when she sets sail from safe shores to the open, deeper waters.
Wherever/whenever she plays, it would be to our benefit to follow her.
■■■
