Hallelujah: Leonard Cohen’i Kutsamak!

2 Eylül 2022 tarihinde ne yaptığınızı hatırlıyor musunuz? Ben hatırlamıyorum; sıradan bir gündü. Hatırlamadığıma göre sıradandı, evet. Oysa şanslı birileri, o gün, Londra’nın, tiyatrolarıyla, sinemalarıyla, müzeleriyle, kitapçılarıyla, hülasa bilimum sanat mekanlarını barındırmasıyla ünlü West End mahallesindeki Crazy Coqs adlı canlı performans salonunda Barb Jungr‘un Leonard Cohen şarkılarını yorumladığı bir konsere tanık olmuşlar. Şurdan anlıyoruz; üzerinden iki aydan biraz uzun süre bile geçmemişken, 75 dakikalık bu konserden 5 parçayı içeren bir EP yayınlandı. Bu muhteşem performansa tanık olamamaya mı hayıflanmalıyız, yoksa bu kaydın yayınlanmış olmasına mı şükretmeliyiz, orası tartışmalı.

Bilmeyenler vardır, Jungr sanatını, Jacques Brel, Nina Simone, Bob Dylan gibi popüler müziğin anıtsal isimlerinin şarkılarını yorumlamaya adamış bir şarkı yorumcusu. Özellikle bu sıfatı tercih ettim, çünkü Jungr’un yorumlarından sonra, el attığı her şarkının adeta dirildiğini düşündürtür. Öyle ki, sözlerin aslında şiir olduğunu anlarsınız. Her kelimeyi öylesine doğru şekilde telaffuz eder, vokal vurgusu ile doğrultur ki, şarkı sözü yazarının dahi farkına varmadığı metaforları görünür hale getirir. Bir anlamda Jungr şarkının gerçek sahibinin artık o şarkı yazarı olmadığını, bir kere yayınlandı mı artık insanların mülkiyetine geçtiğini öğretir; tıpkı şairin elinden çıktığı anda şiirin sahipliğinden vazgeçmiş olması gibi. Biraz deşin, Jungr’un diskografisine konulacak en doğru sıfatın hazine sandığı olduğunu göreceksiniz. Üstelik bu kayıt sayesinde muhteşem bir piyanistin da farkına varmış oldum: Jenny Carr. Onun, yerine göre melodik uyarımları ya da geriye yaslanıp şiire ritm vermesi mükemmel. Eşlik değil eşlik! Adeta Jungr’a değil şarkıya eşlik ediyor.

Cohen hastalarının So Long Marianne, Happens To The Heart, Bird On The Wire, You Want It Darker gibi dinleye dinleye her detayını duyumsadıklarını düşündüğü, sandığı şarkıları bir de Jungr’dan dinlemesini, Cohen’i nasıl da kutsadığına şahit olmasını tavsiye ediyorum. Ama kanaatimce, bu kısacık albümün son parçası ile başlamak, Jungr’un müthişliğini anlamak adına daha doğru. The Future‘ın zirvesindeki nedamet hissiyatını bir de ondan dinleyin: Repent! Repent! Repent!

Meraklanmayın, o da var. Repent medley halinde Dance Me To The End Of Love‘a bağlanıyor; Jungr kutsama törenini kutlama şöleniyle sonlandırıyor.

Konserin tamamını da yayınlarlar, değil mi?

Öyleyse Hallelujah!