Steps: Bir Adım Daha Ömrümüzde

Bakırköy, Zuhuratbaba: Mahallemiz.

Dört kafadar müziği çok seviyoruz. Pop müzik, rock müzik dinliyoruz. Yıl, 1982, 19 yaşındayım. Uluslararası İstanbul Müzik Festivali 10’nuncu kez düzenleniyor. İDGSA Fotoğraf Bölümü’nün birinci sınıfını yeni bitirmişim. Fotoğrafçı olma yolunda okullu adımlarla ilerliyorum.

Hepimizin çok az parası var, harçlıklarla büyüyoruz. Fakat içimiz umut dolu ve bunda müziğin payı da büyük. Arkadaşlarım, sen bu işlerden anlarsın, bir konserlik jokerimiz var, bize festival için bilet alır mısın diyorlar. Ben de paraları toplayıp Harbiye’ye Açıkhava Tiyatrosu’na bilet almaya gidiyorum. O yıllarda, bileti ancak etkinliğin olduğu gişeden giderek sağlayabilirdiniz.

Eski sinema biletlerinden hallice, arkasında da Amerikan Folk-Country Grubu diye açıklama amaçlı damga var. Konser akşamı geliyor. Temmuz ayı, hava sıcak. Gün yavaş yavaş iniyor. Konser başlıyor. İstanbul’un o güzel mavi saatlerinde karşımıza çıkacak her şey için hazırız.

İzlediğim konser bana büyük keyif veriyor. Kimi parçalar beni de zorluyor ama inanılmaz melodiler ve yorumlar işitiyorum. Konserden çıktığımızda arkadaşlarımın Steps’ten hoşlanmadıklarını hissediyorum, az sonra da “Bu ne biçim folk müzik konseri!” diye sıkıntılarını dile getiriyorlar. Joan Baez ve John Denver ile sınırlı dünyalarını yıkmıştım. Yol boyu söylenseler sorun değildi, aylarca, hatta yıllarca hep onları nasıl bir konsere götürdüğümü yüzüme vurdular.

O yaz ben -müzisyenlerinin bir kısmıyla birlikte- adı Steps Ahead olarak değişecek grubu, piyanoda Don Grolnick, kontrbasta Eddie Gomez, vibrafonda Mike Mainieri, davulda Peter Erskine ve saksofonda da Michael Brecker’dan oluşan o muhteşem kadro ile izledim. Tanıklığımla bu konser, caz müzik yaşamımda attığım en önemli adımlardan biriydi. John Coltrane, Miles Davis, David Sanborn gibi sevdiğim isimlere Michael Brecker da eklenmişti.

1982 yılının yaz mevsimi benim için başka sürprizleri de barındırıyordu. Bu festival aynı zamanda Omega’yı, Leyla Gencer’i ve Londra Festival Balesi’nde Giselle yorumuyla Rudolf Nureyev’i seyrettiğim muhteşem bir döneme denk gelmişti. 1982 Yazı’nda müzik yaşım biraz daha büyümüştü, farklı bir uzayın içinde müziklerimle baş başaydım. Saydığım kişi ve grupların hepsini fotoğrafladım. Yıllar, yıllar sonra, bu bellek yitimi döneminde hatıranın yerine hafızayı tazeleme amaçlı, arşivimi paylaşmanın tam zamanıdır.

Arkası var.