Paylaşılan Yalnızlık: Okonski – Magnolia (Colemine 2023)
Hayat bazen bir Edward Hopper resmi gibidir. Alabildiğine boş, hatta bomboş iç ve dış mekânlarda, nasılsa yan yana gelmiş yalnız insanların birlikte anlattıkları, ama birbirlerine hiç anlatmadıkları, anlatamadıkları yalnızlık masalları gibidir. Issız ve uzaktır herkes, paylaşılan bir yalnızlığın tekinsiz tutsakları gibidirler; her ne kadar ‘yalnızlık paylaşılmaz’ dese de Özdemir Asaf.
Sessiz sedasız çıkan kimi albümler de öyle. Hem hiçbir yerde değiller, hem de her yerdeler. Klasik eğitim almış caz piyanisti Steve Okonski’nin ilk solo çalışması da bunlardan biri: Magnolia. İlk solo çalışması çünkü piyaniste eşlik eden kontrbasçı Michael Isvara Montgomery ve davulcu Aaron Frazer gibi Okonski de uzun zamandır R&B grubu Durand Jones & The Indications’da birlikte çalışıyorlar. 2012’de kurulan gruba Okonski 2017’de katılmış. Grubun yayınlamış 3 stüdyo albümü var; Durand Jones & The Indications (2018), American Love Call (2019) ve Private Space (2021).
Yedi parçalık ve yaklaşık yarım saat kadar süren bu iddiasız ve küçük sayılabilecek albüm adının da yaratacağı tüm çağrışımları karşılayarak melankolinin zirve yaptığı hissiyatıyla, sahipsiz ve boş, ay ışığıyla yıkanan şehrin ıslak ve sisli sokaklarında dolaştırıyor sanki dinleyicisini. Derin düşüncelerle sarmaş dolaş, dalgın ve gece yarısı tonuyla yıkanmış buğulu camlara yazılmış birkaç nota belki. Hepsi o kadar. Yalnızlık her zamankinden daha yalnız.
Bu kısmen gösterişsiz kayıtta Okonski’nin ilk kez tanıştığımız piyanosu, yorgun ama nazik, hatta yatıştırıcı ve akıcı bir güzellikte tınlıyor. Albümün başlangıçta ritim güdümlü ve tümüyle çalgılar için bestelenmiş parçalardan oluşması planlanırken, provalarda gelişen doğaçlamalar sayesinde yakalanan atmosfer korunarak uçucu, dürüst ve samimi, biraz daha ileri giderek söylersek ‘sanatsız’ olmayı göze alan bir çizgiye varılmış. Bu da bir piyano üçlüsünün grup doğaçlamasından elde edilmiş sesinin rengini oluşturmuş. 2020 kışında başlanan kayıtların ancak 2021 yazında şekillenmesiyle Magnolia’nın oluşumu tamamlanmış.
Magnolia’nın albüm olarak çıkışından önce iki single yayımlanmış; Old Friend ve Dark Moon. Old Friend’de, Montgomery’nin kontrbası parçanın içinde nefis bir şekilde dolaşırken, yalın ve sade bir parça olan Dark Moon’da üç enstrüman (piyano, bas ve davul) dikkatli ve zarif bir biçimde birbirlerine girip çıkıyor, bütünsel bir örgü sağlarlarken, piyanonun kararlı tonuna eklemlenen bas ve davulun atakları Magnolia’nın en yüksek anlarını oluşturuyor.
Walking To A Home’un içe dönük havası ve Okonski’nin hüzünlü akorları içimizi sararken, Montgomery’nin önce kontrbasıyla yaylı sürüşleri ve sonra basından yayılan tınıları parçaya olağanüstü bir derinlik katmakta gecikmiyor. Sunday ile finale doğru yol alırken albümün en uzun parçası olan bu parça bir ninni gibi her şeyi sarıp sarmalamakla kalmıyor huzur duygusuna her zamankinden çok ihtiyacımız olan şu günlerde içimizi de ısıtıyor.
Yalnızlığın umutsuzluk olmadığını hatırlatarak bitirelim.
Oktay Rifat’ın dediği gibi; ‘Mutluluk bir çimendir bastığın yerde biter/ Yalnızlık gittiğin yoldan gelir’.
