Derin ve İnce: Joel Ross – nublues (Blue Note 2024)
Please scroll down for ENGLISH!
2020 yapımı Who Are You? dikkatleri üstüne çeken vibrafoncu Joel Ross‘un dördüncü Blue Note albümü nublues, 2024’ün ikinci ayında yayımlandı. The Parable of the Poet‘in (2022) devamı niteliğindeki nublues’da, Joel Ross yine grubuyla birlikte. Uzun süredir birlikte çalıştığı grupta alto saksafoncu Immanuel Wilkins, piyanist Jeremy Corren, basçı Kanoa Mendenhall, davulcu Jeremy Dutton ve konuk olarak flütçü Gabrielle Garo var. On parçalık nublues yeni bestelerin yanı sıra standartlardan da güç alıyor.
Açılış şarkısı Early, Joel Ross ve Immanuel Wilkins’in dingin çalışlarıyla, iç içe geçmişlikleriyle şiirsel bir atmosferle karşılıyor bizi ve 1964 tarihli bir John Coltrane klasiği olan Equinox’la devam ediyor. Bu yorum albümün nerdeyse tamamının tonunu belirleyen mükemmel bir karışım olmakla kalmıyor, özgün Ross bestelerinin şekillenmesine de katkı yapıyor.
Albümün en uzun parçası olan, Wilkins’in imzasını taşıyan Mellowdee piyanist Jeremy Corren’in lirik piyano arpejleriyle renklenirken grup müziğinin üst noktalarda uyuma erişme anlarına tanıklık etmemizi sağlıyor. Hemen ardından gelen, Bach (God the Father in Eternity) klasik ve gospel çağrışımlarıyla albüme değişik renkler katarken, sıradaki, albüme adını veren parçayla, nublues ile doğaçlamaları ve ‘çıplak blues’ imasına pek de yakışan haliyle tam isabet sağlamış bir ok gibi duruyor, albümün orta yerinde.
Immanuel Wilkins’in zarif tonlarıyla bezenmiş, tempolu yürüyüşüyle şekillenen ve post-bop salınımlı Ya Know albümün itici güçlerinden biri olmakta gecikmiyor.
Bu güzel olduğu kadar da önemli albüm iki benzersiz caz ikonunun iki benzersiz yorumuyla tamamlıyor; bunlardan ilkinde, Monk imzalı Evidence’da Wilkins’in koyu ve gölgeli açılışları, Ross’un birden bire gün ışığı gibi açan dokunuşlarıyla şenlendirirken, son parça olan yine Coltrane’in Central Park West baladı albüm boyunca suskun ve saygılı bir eşlikçi rolündeki basçı Kanoa Mendenhall’in beklenmeyen mükemmel katkısı ve öne çıkışıyla daha bir değer kazanıyor.
Joel Ross tüm albüm boyunca akıp giden blues ve ballad esintili melodilerin hakkını veren derinlikli, ince ince işlenmiş düzenlemeleriyle ve belli bir yetkinliği aşan icralarıyla şimdiden yılın en iyi albümlerinden biri olmaya aday.
*
Deep and Subtle: Joel Ross – nublues (Blue Note 2024)
After 2020’s Who Are You?, vibraphonist Joel Ross‘ fourth Blue Note album nublues was released in the second month of 2024. The follow-up to 2022’s The Parable of the Poet, nublues features Ross with his band again. Joel Ross’ longtime collaborators include alto saxophonist Immanuel Wilkins, pianist Jeremy Corren, bassist Kanoa Mendenhall, drummer Jeremy Dutton and guest flutist Gabrielle Garo. The ten-track nublues is powered by standards as well as new compositions.
The opening track Early, with Ross and Wilkins’ serene playing, welcomes us with a poetic atmosphere with its intertwined interplay and continues with Equinox, a John Coltrane classic from 1964. This interpretation is not only a perfect blend that sets the tone for almost the entire album, but also contributes to the shaping of the original Ross compositions.
Wilkins’ Mellowdee, the longest track on the album, is enlivened by pianist Jeremy Corren’s lyrical piano arpeggios, allowing us to witness moments of the band’s music reaching a high point of harmony. The following track, Bach (God the Father in Eternity), adds different colors to the album with its classical and gospel connotations, while the title track, with its improvisations with nublues and its ‘naked blues’ implication, stands like a well-aimed arrow in the middle of the album.
Immanuel Wilkins’ elegant tones, shaped by his up-tempo gait and post-bop oscillations, Ya Know is one of the driving forces of the album.
This beautiful yet important album is rounded off with two unique interpretations by two unique jazz icons; in the first one, Monk’s Evidence, Wilkins’ dark and shadowy openings are enlivened by Ross’ touches that suddenly bloom like sunshine, while the last track, Coltrane’s Central Park West ballad, gains even more value with the unexpectedly perfect contribution and prominence of bassist Kanoa Mendenhall, who plays the role of a silent and respectful accompanist throughout the album.
Joel Ross is already a candidate for one of the best albums of the year with his deep, nuanced arrangements that do justice to the blues and ballad-inspired melodies that flow throughout the nublues and his performances that exceed a certain level of competence.
*
Turgay Kantürk’ün Dark Blue Notes’daki tüm yazıları.
Joel Ross resmi website’si.
