Alan Braufman – Infinite Love Infinite Tears (2024)
1970’lerin New York’unda avangart cazın nefes aldığı loft sahnesinin kahramanlarından, nefesli sazlar ustası Alan Braufman, bu ay yayınlanan üçüncü stüdyo albümü Infinite Love Infinite Tears ile müzikal açıdan ikinci hayatını yaşıyor. 1975’de kaydettiği ilk albümü 2018’de tekrar basılınca, eskiler tarafından hatırlandı; genç kuşak avangart müzisyenler, mantıksal ve tabii ki müzikal atalarından birinin farkına vardı.
Kendisine taltif edilen duayen konumu, ateşinin sönmeyip hala yandığını kanıtlama şansı sağladığı ve ona prestijli konser fırsatları verdiği gibi ilkinden 45 yıl sonra ikinci kez stüdyoya girme şansı buldu. Braufman’ı, ilk albümünde de yer alan efsanevi piyanist Cooper-Moore ile bir araya getiren The Fire Still Burns (2020 Valley of Search) caz dünyası tarafından coşkuyla karşılandı.
Valley of Search şirketi tarafından yayınlanan Infinite Love Infinite Tears, tenor saksofonda James Brandon Lewis, vibrafonda Patricia Brennan, basta Ken Filiano, davulda Chad Taylor ve vurmalılarda Michael Wimberly gibi, çoğunluğu önceki albümde de çalmış, günümüz cazının ana yoldan sapmış usta isimleriyle kaydedildi.
Yeni albüm, yetmiş küsürlük Braufman’ın enstruman ustalığının yerli yerinde durduğunu gösterdiği gibi, yıllar içinde billurlaştırdığı bestecilik yaklaşımını yansıtıyor, dinleyiciye, içine girilmesi zor olmayan, melodik karakteri yüksek ve aynı anda maceraperest bir müzik sunuyor. Öyle ki, yaşam sevinci ile yüklü Chasing a Melody, monşer Don Cherry’nin evreninden kopma bir yıldız; Infinite Love Infinite Tears zarifçe salınıyor; Spirits, funky hatta rocky, Braufman sanki Psychedelic Furs ile geçirdiği zamanı hatırlıyor; Edge of Time, levanten coğrafyanın düşü; Brooklyn ile köklere iniyor, Karayiplerden çıkıp Afrika köküne dönüyor; albümü kapatan Liberation görkemli bir ağıt.
Ekibin icra kalitesine diyecek söz yok; yürekleriyle çalıyorlar, rol çalmadan kolektif ruhu öne çıkarıyorlar, sololarıyla müziğin ifade gücünün çoğaltıyorlar, ortaya şaşırtıcı derece akılda kalıcı bir serbest caz albümü çıkarıyorlar. Infinite Love Infinite Tears, hönküren, bağıran, çığlık atan, ahenksiz seslerin albümü değil. Braufman’ın dediği üzere, bilindik anlamda özgür çalmamayı tercih eden bir serbest caz albümü.
Kudos to Mr. Alan Braufman!
■
Meraklısına Notlar:
- Turgay Yalçın’ın Dark Blue Notes’daki yazıları
- 2024’de çıkan diğer caz albümleri.
- Alan Braufman resmi web sitesi
■
In the 1970s New York, among the heroes of the loft scene where avant-garde jazz breathed, wind instrument master Alan Braufman is experiencing his second musical life. When his first album recorded in 1975 was repressed in 2018, it was remembered by the old-timers; a new generation of avant-garde musicians became aware of one of their logical and, of course, musical ancestors.
The legend status bestowed upon him provided an opportunity to prove that his fire had not extinguished and still burned, giving him prestigious concert opportunities and a chance to enter the studio for the second time, 45 years after the first.
The Fire Still Burns (2020 Valley of Search), which brought Braufman together with the legendary pianist Cooper-Moore, who also appeared on his debut album, was enthusiastically received by the jazz world.
Braufman’s third studio album, released this month, Infinite Love Infinite Tears, was recorded with master names of today’s jazz who have strayed from the main road, such as James Brandon Lewis on tenor saxophone, Patricia Brennan on vibraphone, Ken Filiano on bass, Chad Taylor on drums, and Michael Wimberly on percussion.
The new album reflects Braufman’s instrumental mastery, which is still firmly in place at over seventy years old, as well as his compositional approach that has crystallized over the years, offering the listener music that is not difficult to enter, with a high melodic character and adventurous at the same time. So much so that Chasing a Melody, loaded with the joy of life, is a star that has broken away from the universe of the great Don Cherry; Infinite Love Infinite Tears swings elegantly; Spirits, funky even rocky, as if Braufman remembers his time with Psychedelic Furs; Edge of Time, the dream from the Levantine geography; going down to the roots with Brooklyn, emerging from the Caribbean and returning to the African root; the album-closing Liberation is a magnificent lament.
There are no words to say about the quality of the team’s performance; they play with their hearts, highlighting the collective spirit without stealing roles, amplifying the expressive power of music with their solos. Infinite Love Infinite Tears is not an album that is dominated by groans, yells, screams and discordant sounds. As Braufman says, it is a free jazz album that prefers not to play ‘free’ in the usual sense.
Kudos to Mr. Alan Braufman!
■■■
