Carl Winther, Richard Andersson, Jeff Tain Watts – WAW!
Usta davulcu Jeff Tain Watts, kendi gruplarıyla ilgi çekici albümlere imza attı ancak daha da önemlisi, Wynton Marsalis, Branford Marsalis, Michael Brecker ve diğer önemli isimlerin gruplarında, cazın son elli yılının birçok başyapıtına, muazzam tekniği, sürükleyici eşliği ve heybetli çalışı ile katkı sağladı.
Görmezden gelinecek varlığı, kayıtsız kalınacak sesi olan bir davulcu değil Watts. Sahnede, Max Roach, Elvin Jones, Tony Williams gibi büyük ustalarınkine benzer, baskın bir müzikal karakteri var.
Piyanist Carl Winther ve basçı Richard Andersson ile birlikte oluşturdukları WAW grubunda da durum aynı; çıktıkları başarılı turnenin ardından stüdyoda kaydettikleri albümde, kim öne çıkarsa çıksın, dinleyicinin ilgisi ister istemez Watts’a yöneliyor.
Aslını sorarsanız Winther ve Andersson, Danimarka’dan çıkmış son dönemdeki en iyi müzisyenlerden ikisi. Winther, Walt Weiskopf ve Jerry Bergonzi gibi anaakımın iki büyük saksofoncusunun; Andersson, Rudi Mahall, Tony Malaby, Bill McHenry gibi maceraperestlerin kısa listesinde yer alıyor.
Zaten WAW!’daki icralar kalitelerinin göstergesi. Başarılı kariyerleri ve müzisyenlik seviyeleri ortada iken, Watts’ın gölgesinde kaldıklarını söylemek haksızlık, aksine, Winther ve Andersson, usta davulcunun varlığından ve yüksek enerjisinden etkilenmişe benziyorlar, baştan sona zinde ve çevik çalıyorlar.
Öyle ki, albüm, yeri göğü sarsan Planet P ile açılıyor, arada Andersson’ın solosu ile sakinlese de Winther fırtına gibi esiyor, Watts arkada uslu durmuyor, her ikisini de daha yükseğe çıkmaya zorluyor.
Manhattan ile tempo düşse de, icra sert swing eşliğinde mükemmel seyir ediyor ve Andersson’ın ustaca solosunun ardından üçlünün müthiş uyumla çaldığı bir vamp ile hedefine ulaşıyor.
Yüzyıllık caz standardı My Old Flame icrasında, Andersson’un güven veren bası ve Watts’ın lezzetli fırçası, Winther’a, piyanistliğinin zarif ve lirik yönünü sergileme olanağı veriyor.
Ritmi Latine sabitleyen Deconstructing Mr. X, değişken temposuyla ve dur kalklarla ilerleyen yapısıyla üçlünün yetenek gösterisi.
Winther’ın, babası ve Danimarka cazının efsanevi ismi, trompetçi Jens Winther anısına yaptığı harikulade bestesi Requiem For JW ile albüm kapanıyor.
Enstrumanların rolleri arasında kurulan dinamik denge, müzisyenlerin coşkulu performansı ve Winther’ın akıllıca düzenlenmiş besteleri ile yılın en tatminkar piyano üçlüsü albümlerinden biri.
Devamı gelse ne güzel olur, değil mi?
■
Meraklısına Notlar:
■■
Carl Winther, Richard Andersson, Jeff Tain Watts – WAW!
Master drummer Jeff Tain Watts not only made captivating albums with his own groups, but more importantly, he has contributed to many of the masterpieces of the last fifty years of jazz in the bands of Wynton Marsalis, Branford Marsalis, Michael Brecker and other important names with his great technique, gripping accompaniment and majestic playing.
Watts is not a drummer whose presence can be overlooked or whose sound can be ignored. He has a dominant musical character on stage, similar to the great masters like Max Roach, Elvin Jones and Tony Williams.
The same is the case with WAW, the band he collaborated with pianist Carl Winther and bassist Richard Andersson; on the album they recorded in the studio after their successful tour, no matter who comes to the fore, the listener’s attention inevitably turns to Watts.
Speaking of Carl Winther and Richard Andersson, they are two of Denmark’s best musicians in recent times. Winther is on the shortlist of mainstream saxophonists alongside Walt Weiskopf and Jerry Bergonzi, while Andersson is one of the first choices of adventurous musicians such as Rudi Mahall, Tony Malaby and Bill McHenry.
With their successful careers and level of musicianship, it is unfair to say that they are overshadowed by Watts, on the contrary, Winther and Andersson seem to be impressed by the presence and high energy of the master drummer, playing with vigor and agility from start to finish.
So much so that the album opens with the earth-shaking Planet P, and even though Andersson’s solo calms down in between, Winther blows like a storm, while Jeff Tain Watts doesn’t stay quiet in the background, pushing both of them to greater heights.
Even when the tempo slows down with Manhattan, the performance glides perfectly with a strong swing, and after Andersson’s skillful solo, the trio reaches its target with a fantastic vamp.
In their rendition of the timeless jazz standard My Old Flame, Andersson’s reassuring bass and Watts’ tasty brushwork allow Winther to showcase the elegant and lyrical side of his piano playing.
Deconstructing Mr. X, which fixes the rhythm in Latin, is a showcase of the trio’s talent with its shifting tempo and stop-start structure.
The album concludes with Requiem For JW, Winther’s marvelous composition in memory of his father, trumpeter Jens Winther, a legendary name in Danish jazz.
The dynamic balance among the roles of the instruments, the enthusiastic performance of the musicians and Winther’s cleverly arranged compositions make this one of the most satisfying piano trio albums of the year.
Wouldn’t it be nice to hear more?
■
