Franco Ambrosetti & Strings: Sweet Caress (Enja, 2024)

Franco Ambrosetti & Strings: Sweet Caress albümünü Türkçe değerlendirme yazısı aşağıda.

In 2022, with the exquisite Nora, Franco Ambrosetti ’s arresting flugelhorn found a home within the artfully-crafted string arrangements of Grammy-winning writer Alan Broadbent and beside an all-star group including violinist Sara Caswell, guitarist John Scofield, pianist Uri Caine, bassist Scott Colley and drummer Peter Erskine. Through Sweet Caress—a companion piece that puts Broadbent’s pen back in play and uses the same band (save for a swap that places the arranger on the piano bench instead of Caine)—the octogenarian trumpet icon does it again, delivering mesmerizing, heart-melting performances that attest to his strengths as melodist and collaborator.  Broadbent’s writing, as expected, proves sophisticated yet fully accessible, utilizing a broad harmonic palette and suffused with subtle touches that add volumes. And the combo and full orchestra—strings plus winds—play their roles to perfection.

Opening on Mal Waldron’s “Soul Eyes,” Ambrosetti steps into the spotlight with Scofield, alternating lead duties with the guitarist while Broadbent comps with class, the rhythm section provides gentle support and the orchestra offers understated cushioning and sweeping splendors. Both a scene-setter and standout, it’s absolutely breathtaking.  “Portrait of Jennie” follows, proving to be the ideal vehicle for Ambrosetti’s warm and buttery tone, Broadbent’s luxuriant soloing and some lush string sway.  A pair of the trumpeter’s originals arrives next—the multihued title track, featuring Caswell’s emotionally-invested violin, and “Habanera,” a glittering slow dance–and both mark him as a gifted composer of seriously sensitive means.

The second half of Sweet Caress utilizes the same programming layout/format as the first, with a couple of covers up front followed by two Ambrosetti compositions.  Charlie Haden’s “Nightfall,” possessed of a slightly noir-ish quality thanks to the muted lead and the number’s natural inclinations, features a captivating Colley solo.  Broadbent’s “Old Friends,” a dulcet-toned delight with shadows at its borders, places both the composer’s piano and the leader’s horn in flattering light.  Ambrosetti’s “Colors of the Wind” moves like a kite ride through the clouds.  And his “When the Sun Never Sets” plays as the perfect closer, offering softhearted optimism as a parting gift. If it’s wisdom in beauty that you seek, this album most definitely has it in abundance.

More review from Dan Bilawsky HERE.

Franco Ambrosetti website is HERE.

Franco Ambrosetti & Strings: Sweet Caress (Enja, 2024)

2022’de yayımlanan enfes Nora albümü ile Franco Ambrosetti’nin büyüleyici flugelhorn’u, Grammy ödüllü besteci Alan Broadbent’in ustalıkla hazırlanmış yaylı aranjmanlarında ve kemancı Sara Caswell, gitarist John Scofield, piyanist Uri Caine, basçı Scott Colley ve davulcu Peter Erskine gibi yıldızlardan oluşan bir grubun yanında kendine bir yuva buldu. Tekrardan Broadbent’in kalemini yanına alan ve aynı grubu kullanan (Caine yerine aranjörü piyano başına oturtan bir değişiklik dışında) Sweet Caress ile seksenlik trompet ikonu, melodi ustası bir müzisyen kimliğinin güçlü yönlerini kanıtlayan büyüleyici, kalp eriten performanslar sunarak önceki albümün sihrini yakalıyor. Broadbent’in besteleri, bekleneceği üzere, geniş bir armonik palet kullanıyor, hacim katan ince dokunuşlarla dolu, sofistike ancak tamamen erişilebilir olduğunu kanıtlıyor. Grup ve yaylılarla üflemelilerden oluşan orkestra rollerini mükemmel bir şekilde yerine getiriyor.

Mal Waldron’un “Soul Eyes” parçasıyla açılış yapan Ambrosetti, Scofield ile birlikte sahne ışıkları altına giriyor ve gitaristle dönüşümlü olarak lead görevini üstlenirken Broadbent klas bir şekilde eşlik ediyor, ritim bölümü nazik bir destek sağlıyor ve orkestra abartısız şekilde destekleyip geniş bir ihtişam sunuyor. Sahneyi netleştirip öne çıkan bu parça kesinlikle nefes kesici. Ardından gelen “Portrait of Jennie”, Ambrosetti’nin sıcak ve tereyağımsı tonu, Broadbent’in bereketli solosu ve gür yaylı çalgılar için ideal bir araç olduğunu kanıtlıyor. Ardından trompetçinin orijinal parçalarından ikisi geliyor: Caswell’in duygusal kemanının yer aldığı çok renkli başlık parçası ve ışıltılı bir slow dans olan “Habanera” Ambrosetti’nin ciddi anlamda hassas dokunuşlara sahip yetenekli bir besteci olduğunu ortaya koyuyor.

Sweet Caress’in ikinci yarısı da ilkiyle aynı düzeni/formatı kullanıyor; birkaç cover’ın ardından iki Ambrosetti bestesi geliyor. Charlie Haden’ın “Nightfall “u, sakin lead ve parçanın doğal eğilimleri sayesinde biraz noir-ish kaliteye sahip ve büyüleyici bir Colley solosu içeriyor. Broadbent’in “Old Friends “i, sınırlarında gölgeler barındıran, hem bestecinin piyanosunu hem de liderin kornosunu gurur verici bir ışığa yerleştiren, tatlı tonlu bir beste. Ambrosetti’nin “Colors of the Wind “i bulutların arasındaki bir uçurtma misali geziniyor. Ve “When the Sun Never Sets” mükemmel bir kapanış ve bir veda hediyesi olarak yumuşak kalpli bir iyimserlik sunuyor. Eğer aradığınız güzellikteki bilgelikse, bu albümde kesinlikle bolca var.