The Peggy Lee Band – A Giving Way (2023 Songlines)
*** Türkçesi burada ***
This sixth studio album from free-thinking cellist Peggy Lee’s eponymous outfit, and the first in eleven years from the longstanding ensemble, is both nostalgic and neoteric. Dedicated to her late parents, A Giving Way is all about the line where reflection and discovery meet.
The majority of the music for this project was written at Lee’s family’s cottage in Ontario, a place which served as a nurturing home during summers long past, and the musicians who bring it to life were no strangers to the leader’s loved ones. Taken together, those facts lend a certain gravitas to this endeavor. But the music never gets mired in mournfulness. Instead, Lee finds a way to carry her parents in her heart while allowing their spirits to bloom through the act of creation.
It’s Simple—the opening track, and the shortest number on the program—offers a clear way through, as plaintive lines share space with scuttling sounds. It’s the first of many meetings between oddly compatible ideas. Internal Structures, opening with peaceable strings before ceding the stage to an alternation of majestic brass and an electric rhythm section, a joyful trumpet, and aqueous lines, draws on emotion without leaning on the sentimental.
The eight tracks that follow continue to deftly blend composition and improvisation, leaving much to admire in that marriage. There’s start-stop savvy in the opening developments of Promise, which later finds a rocking stride that suits this mid-sized outfit. God seems to surface on the waters in Boat Ride Into Go Home Bay, where chorales give way to a chattering undercurrent supporting explorative ventures above. The Band’s Whispering Pines proves to be a complementary cover, offering an agrarian attitude for gratitude. And Walk Over Walk offers tender poetry as a prelude to party time.
There’s a hand-in-glove beauty in the way these musicians work together. Trumpeter Brad Turner, tenor saxophonist Jon Bentley and trombonist Jeremy Berkman are a well-matched horn section in every way; bassist André Lachance and guitarists Ron Samworth and Tony Wilson seem to breathe as a single unit; and drummer Dylan van der Schyff is a glue and key presence in more ways than one. But it’s Lee—in sound and leadership—who really ties things together. It’s her giving way—inherited, no doubt, from her parents—that’s responsible for the magic in this music.
■
■
The Peggy Lee Band – A Giving Way (2023 Songlines)
Özgürleştirici üslubu soundunda da karşılık bulan viyolonselist Peggy Lee’nin kendi adını taşıyan ekibi ile kaydettiği altıncı stüdyo albümü, uzun soluklu kariyere sahip topluluğun on bir yıl aradan sonra yayımladığı ilk çalışma. Nostaljiyi ve modernliği aynı anda sunmayı başarabilen bir albüm var karşımızda. Lee’nin hayatını kaybeden anne ve babasına ithaf ettiği A Giving Way, dışavurumculuğu ve keşfetme edimini aynı çizgide buluşturuyor.
Bu projede dinlediğimiz müziklerin büyük bir kısmı Lee’nin Ontario’da yer alan ailesine ait yazlık evde bestelendi. Bu ev aynı zamanda geçmiş yaz mevsimlerinde tüm sıcaklığıyla Lee’ye kucak açarak ona destek sağladı. Dolayısıyla albüme hayat veren müzisyenler de grup liderinin en yakınında bulunan sevdiklerine hiç de yabancı sayılmazlardı. Tüm bunlar birlikte ele alındığında, gösterilen çabanın ağırlığını hissetmek mümkün. Ancak müzik hiçbir zaman kederli bir havaya bürünmüyor. Bilakis, Lee yaratma eylemi aracılığıyla ebeveynlerinin ruhlarına çiçek açtırıyor ve böylece onları kalbinde taşımanın bir yolunu buluyor.
Açılışı gerçekleştiren albümün en kısa parçası “It’s Simple”da, dokunaklı dizeler farklı ses örgüleri ile ortak bir alan yaratıp kaynaşarak kendi yolunda ilerliyor. Bu şarkı, birbiriyle tuhaf bir şekilde uyum gösteren fikirler arasında gerçekleşen birden fazla buluşmanın ilkini temsil ediyor. Sahneyi görkemli üflemeliler, elektrikli bir ritim bölümü, neşeli bir trompet ezgisi ve su gibi akışkan dizgelerin değişimine bırakmadan önce huzur veren yaylı kompozisyonu ile başlangıç yapan “Internal Structures”, duygusallığa yaslanmadan duygulardan güç almayı başarıyor.
Sonrasında dinlediğimiz sekiz parça boyunca, kompozisyon ve doğaçlamayı ustalıkla harmanlamaya devam ediyor ve bu birliktelikte hayranlık uyandırıcı birçok katman olduğunu görüyoruz. “Promise”in başlangıç adımlarında bir start-stop kavrayışı var ve bu yaklaşım sonrasında bu orta ölçekli ekibe yakışan salınımlı bir akışa ulaşıyor. “Boat Ride Into Go Home Bay”de, Tanrı adeta suların üzerinde süzülüyor ve ilahi besteleri yerini yeni keşiflere atılmayı destekleyen bir dip akıntısına bırakıyor. The Band’in “Whispering Pines” şarkısı, kırsal bir tavırda ilerleyerek tamamlayıcı bir cover yorumu olduğunu kanıtlıyor. “Walk Over Walk” ise parti zamanının başlangıcını simgeleyerek narin bir şiirsellik sunuyor.
Trompette Brad Turner, tenor saksafonda Jon Bentley ve trombonda Jeremy Berkman her açıdan uyumlu bir ekip çalışması sergilerken, basta André Lachance, gitarda Ron Samworth ve Tony Wilson tek bir vücut halinde çalıyor, diğer yandan ise davulda Dylan van der Schyff’in birden fazla yönden tutkal işlevi görerek anahtar bir rol üstleniyor. Ancak burada soundu ve liderlik enerjisiyle bütün parçaları birbirine bağlayan Lee oluyor. Anne ve babasından miras kalan özverili karakteri, kuşkusuz bu büyülü müziğin mimarı.
