Steve Nelson – A Common Language (2024)
Please scroll down for English.
Vibrafon üçlüsü, cazda çok sık rastlanan bir format değil. Son dönemlerde ilgi artsa da vibrafon çok rağbet edilen bir enstruman da değil ancak öyle ustaları var ki, geçmişte olduğu gibi bugün de caza şeref veriyorlar.
Sasha Berliner‘in albümü vesilesiyle vibrafonu caza sokan kurucu babalardan bahsetmiştim; Mart Caz Rehberi‘nde, ustaların ustası David Friedman’ın Generations Trio ile kaydettiği son albümü yer almıştı; Turgay Kantürk yeni dönemin ustalarından Joel Ross‘un son albümünü yazmıştı; bizden Can Tutuğ‘un solo vibrafon albümünü hem Turgay Kantürk hem de ben yazmıştık. Anlayacağınız, Dark Blue Notes yazarları vibrafonu seviyor.
Basta Joris Teepe ve davulda Eric Ineke olmak üzere Hollanda’nın caza armağan ettiği iki ritim ustasının yer aldığı üçlüsüyle kaydettiği yeni albümü A Common Language, Steve Nelson‘ın bu enstrumanın gelmiş geçmiş en büyük ustalarından biri olduğu gerçeğini unutmamamı sağladı.
Başka bir solist enstrumanın yokluğunda vibrafonun teknik olanaklarının ve cazip tınısının cömertçe sergilendiği albüm, bazı dergilerin iddia ettiğinin aksine üçlü formatta yapılmış ilk kayıt değil. Yukarda andığım David Friedman albümlerini, Jason Adasiewicz‘in basta Nate McBride ve Mike Reed’den oluşan üçlüsüyle yaptıklarını ve tabii ki Khan Jamal‘in The Traveler’ını mutlaka dinlemelerini öneriyorum.
A Common Language, Steve Nelson ve Joris Teepe’nin eğitmenlik yaptığı Groningen’deki Prince Claus Konservatuarı’nın stüdyosunda kaydedilmiş. Enstrumanın en büyük ustalarından Milt Jackson imzalı Bags’ Groove ile açılan albüm, Duke Ellington mücevheri Satin Doll ile kapanıyor. Üçlü, Thelonious Monk (Well You Needn’t), Lee Morgan (Ceora) ve Freddie Hubbard (Up Jumped Spring) klasiklerinden ve çoğu swing/bop döneminde caz repertuvarına girmiş standartlardan oluşan ve caz müzisyenlerinin evrensel dilinin temelini oluşturan on beş parçayı, genel kabul görmüş düzenlemelerinden çok uzaklaşmadan yorumluyor.
Teepe ve Ineke, esnekçe sallanan, yumuşakça dalgalanan, bazen de sarsıp titreten ritmik neşenin kaynağı. Melodik doygunluk ve anlatım zenginliği ise Steve Nelson’ın ustalığının eseri. Ortak dile hakimiyetleriyle, ona kattıkları gölgeler, renkler ve tonlarla dinleyiciyi farklı bir kulakla dinlemeye sevk edip, standartların, duygusal ve müzikal bellekleri uyandırma gücünü zirveye çıkarıyorlar.
Yüz dakikalık albümü baştan sona dinlemek çoğumuz için doz aşımı olabilir. Ürküp geri çekilmeyin; Star Eyes, Softly As in a Morning Sunrise ve Body and Soul yorumlarını arka arkaya dinleyin; kafi gelmeyeceğine ve devam edeceğinize eminim.
A Common Language, vibrafon severleri ve ana akım caz tutkunlarını keyiflendirecek bir albüm olduğu kadar, caz dinlemeye merak salanlar için de doğru bir başlangıç noktası.
Meraklısına Notlar:
*
A Common Language
The vibraphone trio is a rare ensemble in jazz. Despite the vibraphone’s relative obscurity, there are virtuosos who continue to celebrate jazz with it, just as they have historically.
Celebrating Sasha Berliner‘s album release, I briefly discussed the pioneers who brought the vibraphone into jazz. The March Jazz Guide highlighted David Friedman’s latest album, a masterpiece recorded with the Generations Trio. Turgay Kantürk reviewed Joel Ross’s recent album, hailing him as a master of the new generation. Both Turgay Kantürk and I covered Can Tutuğ‘s solo vibraphone album. Clearly, we at Dark Blue Notes have a passion for the vibraphone.
Steve Nelson‘s new album, A Common Language, recorded with his trio including Joris Teepe on bass and Eric Ineke on drums—two rhythm masters that the Netherlands has contributed to jazz—reminds us that Nelson is indeed one of the greatest virtuosos of this instrument.
The album splendidly exhibits the vibraphone’s technical potential and charming tone, especially without another solist or chordal instrument competing for attention. Despite claims from certain publications, this is not the inaugural trio recording. For further exploration, I suggest the David Friedman albums previously mentioned, Jason Adasiewicz‘s collaborations with Nate McBride and Mike Reed, and Khan Jamal‘s ‘The Traveler.’
…serves as an ideal introduction for newcomers eager to explore the world of jazz
“A Common Language” was recorded at the Prince Claus Conservatory in Groningen, where Steve Nelson and Joris Teepe are instructors. The album begins with “Bags’ Groove” by Milt Jackson, a virtuoso of the instrument, and concludes with Duke Ellington’s classic “Satin Doll.” The trio performs fifteen tracks that are foundational to the common language of jazz, featuring gems by Thelonious Monk (“Well You Needn’t”), Lee Morgan (“Ceora”), and Freddie Hubbard (“Up Jumped Spring”), along with standards that became part of the jazz canon during the swing/bop era, adhering closely to their widely recognized arrangements.
If Teepe and Ineke provide the rhythmic joy that sways, undulates, and occasionally shakes and shivers, then it is Steve Nelson’s virtuosity that enriches the melody with saturation and expressive depth. Their command of the universal language, along with the shades, colors, and tones they infuse into it, invites the listener to hear with a fresh perspective, enhancing the ability of standards to evoke emotional and musical recollections.
Listening to a hundred-minute album in one sitting may seem overwhelming for many. However, give it a try; start with ‘Star Eyes,’ followed by ‘Softly As in a Morning Sunrise’ and ‘Body and Soul.’ You might find yourself so captivated that you won’t want to stop there.
“A Common Language” is an album sure to enchant both vibraphone enthusiasts and mainstream jazz aficionados, and it serves as an ideal introduction for newcomers eager to explore the world of jazz.
