Norah Jones – Visions (2024 Blue Note)
For English review of Visions by Norah Jones, please scroll down.
Şarkıcı, şarkı yazarı ve piyanist Norah Jones‘un sekizinci stüdyo albümü Visions, Blue Note Records etiketiyle 8 Mart’ta yayımlandı. Bir önceki I Dream of Christmas‘da (2022) olduğu gibi prodüktör koltuğunda, Beyoncé, Lady Wray, Lee Fields, Gilles Peterson gibi yıldız isimlerle çalışmış Leon Michels oturuyor.
Pandeminin başında çıkardığı, bestelerin oluşumunun ve parçaların kaydının zamana yayıldığı Pick Me Up Off the Floor‘un (2020) caz dokunuşlı modern pop hissiyatından, karamsar atmosferinden farklı olarak Visions, müzikal açıdan ne düne ne bugüne ait değilmiş gibi tınlayan, kimi anlarında déjà vu dedirten, dinleyicisine canlı, neşeli, yalın bir dille ve çoğunlukla, düşle gerçeklik arasındaki bulanık zamanların keyifli uyuşukluğundan seslenen bir albüm. Bunda şarkıların, gecenin geç saatlerinde, bilincin bulanık olduğu zamanlarda Jones’un aklına düşmüş fikirlerden hareketle yazılmış olmasının payı çok.
Michels’in bas, davul, gitar, tuşlu çalgılar ve saksofon, Jones’un piyano ve tuşlu çalgılar çaldığı, davulcu Brian Blade, trompetçi Dave Guy, basçı Jesse Murphy gibi müthiş müzisyenlerin katkıda bulunduğu albüm telaşsızca akıyor, grup hiç bir şeyi aceleye getirmeden çalıyor. Besteler, belki de yaratım sürecinin de etkisiyle, mükemmeliyetten uzak bir tını hedefiyle, stüdyo hilelerine, cilalanmış seslere başvurmadan kaydedilmiş. Seslerin kirliliğine, hamlığına, çiğliğine bakıldığında albümün bir demo kayıt olduğunu dahi düşünebilirsiniz.
Visions, yaşamın getirdiklerini ve doğru olanı yapmanın gereğini kabullenen, içinde bulunduğu zamanın tadını çıkarmaya başlayan bir müzisyenin, benzersiz müzikal imzasıyla biçimlenmiş olgunluk eserlerini içeriyor. Zamanında müzik dünyasını alt üst eden Come Away with Me‘dekilere benzer hit şarkılar çıkarmaktan uzak olsa da, iyiyi kötüden ayırt edebilme becerisine sahip müzikseverlerin, yer yer 60’ların garage müziğinden, 70’lerin -Kaliforniya meltemiyle ferahlamış- soft rock’ından, 90’ların lo-fi tavrından etkilenmiş bu albümü benimseyeceklerine, All This Time, Paradise, Staring at the Wall ya da Swept Up in the Night gibi sadeliğin görkemini içeren Jones şarkılarını sıklıkla dinleyecekleri arasına alacağına eminim.
İlk dinleyişte tadını alamazsanız bilin ki şarkıların barındırdığı detaylar tekrar eden dinlemelerde belirginleşiyor, açığa çıkıyor. Visions, Norah Jones’un bugüne kadar yaptıkları içinde -muhtemelen- cazdan en uzak, lakin en samimi, sahici albümü.
2024 caz albümleri tanıtım yazıları BURADA.
Norah Jones Spotify sayfası.
*
Visions by Norah Jones: Timeless Breeze
Singer, songwriter and pianist Norah Jones’ eighth studio album Visions was released on March 8 on Blue Note Records. As with her previous I Dream of Christmas (2022), the producer is Leon Michels, who has worked with Beyoncé, Lady Wray, Lee Fields, Gilles Peterson and others.
Unlike the jazz-inflected modern pop feel and pessimistic atmosphere of Pick Me Up Off the Floor (2020), which was released at the beginning of the pandemic, where the formation of the compositions and the recording of the tracks took time, Visions is an album that musically sounds like it belongs neither to yesterday nor to today, that makes you feel déjà vu in some moments, and that speaks to the listener in a lively, cheerful, simple language and mostly from the pleasant numbness of the blurred times between dream and reality. Much of this is due to the fact that the compositions were based on ideas Jones had in his head late at night, in a hazy state of consciousness.
With Michels on bass, drums, guitar, keyboards and saxophone, Jones on piano and keyboards, and renowned musicians like drummer Brian Blade, trumpeter Dave Guy and bassist Jesse Murphy contributing, the album flows unhurriedly, the band plays without rushing anything. The compositions were recorded without resorting to studio tricks and polished sounds, perhaps due to the influence of the creative process of the songs, aiming for a sound that is far from perfection. Looking at the dirtiness and rawness of the sounds, you might even think that this is a demo recording.
Visions contains the mature works shaped by the unique musical signature of a musician who accepts what life brings and the necessity of doing the right thing, and begins to enjoy the time she is in. Although it is far from producing hits similar to Come Away with Me, which turned the music world upside down in its time, I am sure that serious music lovers who have the ability to distinguish the good from the bad will embrace this album, which is partly influenced by the garage music of the 60s, the soft rock of the 70s – freshened by the California breeze – and the lo-fi attitude of the 90s, and Jones’ songs that contain the glory of simplicity, such as All This Time, Paradise, Staring at the Wall or Swept Up in the Night, will be among the songs you will listen to frequently.
If you can’t enjoy it on the first listen, know that the details of the songs become clearer and clearer with repeated listens. Visions is probably Norah Jones’ most distant album from jazz, but the most sincere and authentic album she has ever made.